Σας προσκαλώ στα εγκαίνια της έκθεσης "Wear and Tear (?)" ;oπου θα παρουσιάσω την διαδραστική περφόρμανς με θέμα: " Υπερφόρτωση". Την έκθεση Wear and tear(?),θα φιλοξενήσει το metamatic:taf (γκαλερί-όροφος), για τους καλοκαιρινούς μήνες του 2014.
Την έκθεση επιμελείται η Βάνα Βερροιοπούλου: Μελετώντας τη "φθορά" / από τη σημειολογία στην πράξη,
Monuments to every moment
refuse of every moment, used:
cages for infinity.
[…]
Minimal incoherent fragments:
the opposite of History, creator of ruins,
out of your ruins you have made creations.
(Octavio Paz, “Objects and Apparitions”)
Η αγγλική έκφραση «wear and tear», η οποία χρησιμοποιείται ως επί το πλείστον κυριολεκτικά (ενίοτε όμως και μεταφορικά), συνδέεται με ένα σαφώς πιο δύσκαμπτο και ντετερμινιστικό μοντέλο από εκείνο της σημειολογικής απόδοσης του ελληνικού όρου «φθορά», διότι αναφέρεται με σαφήνεια στη σταδιακή, αναμενόμενη αλλοίωση-υποβάθμιση της αρχικής ύλης λόγω χρήσης ή επίδρασης του χρόνου. Η προσθήκη ωστόσο του ερωτηματικού λειτουργεί ανατρεπτικά, επαναφέροντας παιγνιωδώς την ευρύτητα του αντίστοιχου ελληνικού όρου.
Κατά την αριστοτελική θεώρηση ο χρόνος συνδέεται με την αδιάκοπη κίνηση και μεταβολή ποιοτήτων (εξέλιξη-ιστορία) επομένως και με την αντίληψη της διαρκούς εναλλαγής μεταξύ προηγηθείσας και κατοπινής κατάστασης (πρότερον-ύστερον). Στη σύγχρονη όμως βιομηχανική και καταναλωτική κοινωνία το ύστερον οφείλει να αναβάλλεται και να αποβάλλεται (τουλάχιστον από την κοινή θέαση) ως δείκτης υποτίμησης και παρακμής σε ένα οργανωμένο σύστημα όπου το επιθυμητό διαχωρίζεται από το μη επιθυμητό με κριτήρια οικονομικά ή κριτήρια λειτουργικότητας. Ο γραμμικός τύπος εξέλιξης δοκιμάζεται σε επίπεδο οικονομικό και κοινωνικό από μία επιτηδευμένη κυκλικότητα άρνησης του μη άρτιου, του αποβλήτου ή του περιθωρίου, άρνησης της μνήμης, απώθησης της βλάβης, της φθοράς, του διαφορετικού, του τραύματος.
Δεκατέσσερις καλλιτέχνες αναμετρούνται με την πολυσημία του όρου «φθορά» εξετάζοντας άλλοτε το απαύγασμα του θραύσματος, του υπολείμματος ή του ερειπίου και άλλοτε την μεταφορική, ανθρωποκεντρική ή ιστορική διάσταση της «αποσύνθεσης» και της «παρακμής». Μορφολογικά αφήνονται στην ελεύθερη επιλογή μεταξύ σκόπιμης αλλοίωσης και φυσιολογικής φθοράς λόγω χρήσης ή επιρροής των εξωτερικών συνθηκών.
Ως κύρια πρόκληση σε επίπεδο δημιουργικής σύλληψης αλλά και πρόσληψης από τον θεατή προβάλει η πρωτεϊκή φύση της ποιότητας της φθοράς. Αν δεν σημασιοδοτηθεί ως χρονικό στιγμιότυπο κι εννοηθεί ως μεταβολή, εννοιολογικά αποκαλύπτονται αναρίθμητοι πιθανοί συνειρμοί και ερμηνείες: αμφισβήτηση και άρνηση ή αποδοχή της πραγματικότητας, εσχατολογική – γραμμική θεώρηση ή κυκλική αντίληψη-επαναξιολόγηση κι επαναδημιουργία, αμφίρροπος στοχασμός, απλή φάρσα…
Καλλιτέχνες: Κατερίνα Αθανασίου, Στέφανος Αθάνατος, Παντελής Γιαννάκης, Ανδριάνα Δαούτη, Χρύσα Δουργουνάκη, Εύη Καλογηροπούλου, Μπάιρον Καλομαμάς, Νικολέττα Κατσαμπέρη, Μαρία Μαυροπούλου, Γιώργος Νίκας, Χρήστος Παπασωτηρίου, Παναγιώτης Προφήτης, Ραφαέλλα Σιάγκρη, Ναταλία Σούμπινα.
Η κ. Βάνα Βερροιοπούλου είναι η επιμελήτρια της έκθεσης '
Wear and tear(?)' η οποία φιλοξενείται στο metamatic:taf από 26 Ιουνίου έως 5 Σεπτεμβρίου 2014
