Λευκό Ελάφι. Ωδείο Αθηνών.

Ευχαριστώ τον Στρατή για την όλη υποστήριξη στο στήσιμο της έκθεσης καθώς και την όλη μας συνομιλία κατά την διάρκεια της δημιουργίας του έργου. Αμέσως μετά τις φωτογραφίες το κείμενό του.

https://issuu.com/katerinaathanasiou7/docs/____________________________________f3afa85b72f19f

Επιμέλεια έκθεσης: Στρατής Πανταζής

Η εγκατάσταση με τίτλο Λευκό Ελάφι αποτελεί ένα περιβάλλον, ένα τοπίο μέσα στο οποίο η καλλιτέχνης τιμά και μνημονεύει τους νεκρούς της. Η φυσική της παρουσία απουσιάζει αλλά η ύπαρξή της εκφράζεται από το δημιουργημένο τοπίο, μέσα στο οποίο μπαίνει ο θεατής και θα είναι αυτός που θα δράσει, θα γίνει performer. Δημιουργεί το έδαφος, μια σκηνή.

Ο θεατής μπορεί, σαν προσκυνητής, να γονατίσει στο μικρό σκαμνί μπροστά στο γλυπτό ομοίωμα. Πίσω του υπάρχουν εκτυπώσεις που απεικονίζουν τη ρίζα, έναν άγγελο με φτερά κτήρια φυλακών, ένα ελάφι και μορφές ανθρώπων, οι οποίες αποτελούν ένα συνολικό σχέδιο της καταγωγής της ιστορίας. Κουβαλώντας την ιστορία και τη μνήμη, ο προσκυνητής υποτάσσεται (στάση που του επιβάλλεται από το μικρό μέγεθος του σκαμνιού) μπροστά  στη θύμηση αυτών που έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή του όπως του προστάτη, του μέντορα και του φίλου. Το γλυπτό, που έχει τη μορφή ενός αποσαθρωμένου ανθρώπινου σώματος, μέρος του οποίου καλύπτεται από έναν γύψινο θώρακα, εκφράζει τη συνείδηση που προφυλάσσεται από το τραύμα.  

Μπροστά από το ομοίωμα, η φωτισμένη εκτύπωση επεξεργασμένης φωτογραφίας με μονταρισμένα μέρη που καλύπτει τον τοίχο θυμίζει  τέμπλο,  στο οποίο απεικονίζεται κυρίως ένα δάσος, ρίζες δέντρων και βρύα, κάνοντας αναφορές στο φιλοσοφικό όρο «ρίζωμα» του Gilles Deleuze και του Félix Guattari στη μελέτη τους Καπιταλισμός και Σχιζοφρένεια (1972-80) για να εκφράσει μία κατάσταση που απλώνεται, διακλαδώνεται και διαρκώς μετασχηματίζεται. Στα αριστερά της εκτύπωσης είναι κολλημένη μία φωτογραφία σε διαφάνεια ενός ξαπλωμένου γυμνού ανδρικού σώματος που μοιάζει να αιωρείται, να λυτρώνεται και να ανυψώνεται, ενώ στα δεξιά υπάρχει μία αντίστοιχη διαφάνεια μίας λευκής καλύβας, με την τρισδιάστατη εκδοχή της στο πάτωμα, μέσα στην οποία ο θεατής συγκεντρώνεται στον εαυτό του, στο είναι του, όπως ο Martin Heidegger, έγκλειστος μέσα στην καλύβα/ hütte στοχάζεται το Είναι και τις συνθήκες της κατοίκησής του.

Το λευκό χρώμα της καλύβας και του ομοιώματος  έχει άμεση σχέση με τον τίτλο του έργου. Το λευκό ελάφι, κατά την δυτική μυθολογία, είναι η κινητήρια δύναμη της αναζήτησης και του κυνηγιού μέσα στα δάση, οδηγώντας τους ιππότες σε περιπέτειες ενάντια σε θεούς και νεράιδες. Επειδή ποτέ δεν το αιχμαλώτισαν, έγινε και σύμβολο της αέναης προσπάθειας για την κατάκτηση της γνώσης και την επίτευξη του ακατόρθωτου.

Η διαβρωμένη από το χρόνο καρέκλα που βρίσκεται σε σχετική απόσταση από το τοπίο επιτρέπει στο θεατή να καθίσει και να ατενίσει την όλη δράση μπροστά στο φωτεινό τέμπλο, μπαίνοντας  σε μία ζώνη φωτός, σε ένα μεταβατικό στάδιο, σε μία διαδικασία πνευματικής ανύψωσης και αναζήτησης του είναι του. 

Στρατής Πανταζής

Ιστορικός Τέχνης