Όλους τους μήνες του καλοκαιριού κάθε απόγευμα βρισκόμουν στην Ομόνοια. Κάθε περπάτημα σ΄αυτή την πλατεία, ήταν μια πολύχρωμη συν ακολουθία, απίστευτων πλασμάτων μορφών, αμφιέσεων και συνευρέσεων ονείρων και ορέξεων. Πολύ συχνά ένοιωθα σαν να είμαι έγκλειστη σ΄ένα τσίρκο. Κάτι που αγαπούσα από παιδί όπως όλα τα παιδιά του κόσμου, που εκεί συναντάμε αυτό που πραγματικά γεννιέται μέσα μας κάθε στιγμή. Το πιο απρόβλεπτα ανισόρροπο να ισορροπεί. Ευχαριστώ τον Φίλιππο και την Άννα.